نون اِساکا بَلاهێن لَرزَگے جانا کپت و گوَشتی: ”گڑا آ کئے اَت که شکارے جت و په من آورتی و من تئیی آیگا دمانے پێسر وارت و آییارا برکت دات؟ و اَلّم آییا برکتَ رسیت.“
کَسّ په وتی هئوَسا براتئے اِزّتا دست مجنت و چه آییا پائِدگ چِست مکنت، چێا که هُداوند هر گَندَگێن کارئے سِزایا دنت، اَنچۆ که ما پێسرا شمارا هُژّار کرتگ و گوَشتگ.