19 آکوبا گوَشت: ”من ایسّو آن، تئیی ائولی چُکّ. من هما پئیما کرت که تئو گوَشتگاَت. پاد آ، بِنند و چه منی شکارا چیزّے بوَر که منا برکت دات بکنئے.“
ائولی چُکّ که پێدا بوت، سُهرَگے اَت و آییئے سجّهێن بدن چۆ مودی کباها اَت. آییئے نامِش ایسّو کرت.
اِساکا ایسّو دۆستتر اَت که شکارئے گۆشتانی تامی وشَّ بوت. رِبِکّایا آکوب دۆستتر اَت.
آکوب وتی پتئے کِرّا شت و گوَشتی: ”منی پت!“ اِساکا گوَشت: ”جی منی چُکّ! تئو کئے ائے؟“
گڑا اِساکا گۆن آکوبا گوَشت: ”منی چُکّ! نزّیکتر بیا که من ترا دست پِر کرت بکنان و بزانان که په راستی تئو منی چُکّ ایسّو ائے یا نه.“
آییا هم وشتامێن ورگے اَڈّ کرت و په وتی پتا آورت. گوَشتی: ”منی پت! پاد آ، بنند و چه منی شکارا چیزّے بوَر که منا برکت دات بکنئے.“
بله اِساکا گوَشت: ”تئیی برات په مَکر و پرێب آتک و تئیی برکتی بُرت.“
وشتامێن ورگے په من تئیار کن و بیار که بوَران و چه مرکا پێسر ترا برکت بدئیان، اَنچێن ورگے که منا دۆستَ بیت.“
تئیی براتئے زهر که اێرَ کایَنت و آ کارا بێهئیالَ کنت که تئو گۆن آییا کرتگ، من په تئو کلئوے راهَ دئیان. گڑا چه اۆدا واتَرّ کن و بیا. چێا یکّێن رۆچا من شما دوێنان بباهێنان؟“