15 رِبِکّایا وتی مسترێن چُکّ ایسّوئے هما شَرّێن گُد که لۆگا آییئے کِرّا اێر اَتنت، زرت و وتی کَسترێن چُکّ آکوبئے گوَرا داتنت.
گڑا آکوب شت، شِنکّی گپت و وتی ماتئے کِرّا آورتنت و ماتا وشتامێن ورگے هما پئیما اَڈّ کرت که آکوبئے پتا وشَّ بوت.
آکوبئے گردنئے بێپُٹێن جاگه و دستی گۆن شِنکّانی پۆستا پۆشِتنت.
آکوب آییئے نزّیکّا شت و چُکِّتی. اِساکا که آییئے گُدانی بۆ لگّت، آکوبی برکت دات و گوَشتی: ”بچار، منی چُکّئے بۆ چۆ هما گیابانئے وشبۆا اِنت که هُداوندا برکت داتگ.
بله پتا وتی هِزمتکار گوَشتنت: ’اِشتاپ کنێت، په آییا گهترێن کَباها بیارێت و گوَرایی بدئیێت. چَلّه و مُندریکّی دستا و کئوشی پادا بدئیێت.
”چه شَریَتئے زانۆگران هُژّار بێت، که آیان دْراجێن جامگ و کباه گوَرا کنگ دۆستَ بیت و بازارانی تَرّ و گردا چه مردمان وشّاتک و دْرَهباتَ لۆٹنت. کَنیسَهانی شرترێن جاهان گچێنَ کننت و مهمانیان، ائولی رِدئے نندگِش پسند اِنت.