2 هُداوند، اِساکئے دێما زاهر بوت و گوَشتی: ”مِسرا مرئو. هما سرڈگارا بنند که من ترا گوَشان.
هُداوندا گۆن اِبراما گوَشت: ”وتی مُلک، وتی سیاد و وارس و وتی پتئے لۆگا یله دئے و چه اِدا هما مُلکا برئو که من ترا پێشیَ داران.
بله هُداوند، اِبرامئے دێما زاهر بوت و گوَشتی: ”چه منی نێمگا اے سرڈگار تئیی نَسل و پَدرێچئیگ اِنت.“ گڑا اِبراما اۆدا په هُداوندا، که آییئے دێما زاهر بوتگاَت، کُربانجاهے اَڈّ کرت.
اِبراما که نئوَد و نُه سال بوت، هُداوند آییئے دێما زاهر بوت و گوَشتی: ”من پُرواکێن هُدا آن، منی راها برئو و په بێمئیاری زند بگوازێن.
هُدایا گوَشت: ”اِنّه، تئیی جَن سارَه چُکّے کاریت و تئو باید اِنت چُکّئے ناما اِساک بکنئے. من وتی اَهد و پئیمانا گۆن اِساکا برجاهَ داران و چه آییا رند، اے په آییئے نَسل و پَدرێچا اَبدمانێن اَهد و پئیمانے بیت.
هُداوند مَمرِهئے مزنێن درچکانی نزّیکّا اِبراهێمئے دێما زاهر بوت. نێمرۆچئے ٹاک اَت و اِبراهێم وتی گِدانئے دَپا نِشتگاَت.
هما شپا هُداوند آییئے دێما زاهر بوت و گوَشتی: ”من تئیی پت اِبراهێمئے هُدا آن. متُرس، چێا که من گۆن تئو گۆن آن. من وتی هِزمتکار اِبراهێمئے سئوَبا ترا برکتَ دئیان و تئیی نَسل و پَدرێچا گێشا گێشَ کنان.“
کئے اِنت هما که په دل هُداتُرس ببیت؟ هُداوند آییا هما راستێن راها سۆجَ دنت که باید اِنت گچێنی بکننت.
هُدائے سرا تئوکل کن و نێکیئے راها گر، وتی مُلکا جهمنند بئے و وپاداریئے رَندگیر.
هُدایا آیانی نالَگ اِشکتنت و وتی هما اَهد و پئیمانئے ترانَگا کپت که گۆن اِبراهێم و اِساک و آکوبا بَستگاَتی.