5 اِبراهێما وتی سجّهێن هستی اِساکارا دات.
هُداوندا منی واجه سکّ باز برکت داتگ و واجه هستۆمند و اَمیرے. هُداوندا پَس و گۆک، هر و اُشتر، نُگره و تلاه، گُلام و مۆلد داتگ.
منی واجهئے لۆگی سارَها پیرانسریا په واجها مردێنچُکّے آورتگ و منی واجها وتی سجّهێن هستی هماییارا داتگ.
میدیانئے مَردێنچُکّ، اِپاه و اێپِر و هَنوک و اَبیدَه و اِلداه اَتنت. اے سجّهێن کِتورَهئے اۆبادَگ اَتنت.
اِساکا رمگ و گۆرُم و هِزمتکار اَنچۆ باز اَت که پیلِستی هَسَدّیگ بوتنت و
آ وهدا که اَرشا بُرز بوتئے بازێن بندیگے زُرتِت، چه مردمان ٹێکیاِت زُرت، تنتنا چه سرکشان هم، تانکه تئو، او هُداوندێن هُدا، اۆدا جهمنند ببئے.
سجّهێن چیزّ، پتا منی دستا داتگاَنت. اَبێد چه پتا، هچکَس چُکّا نزانت. همے ڈئولا، دگه هچکَس پتا نزانت، اَبێد چه چُکّا و هما مردمان که چُکّ بلۆٹیت پتا په آیان پَدّر بکنت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”آسمان و زمینئے سجّهێن زۆر و واک منی دستا دئیگ بوتگ.
تئو سجّهێن مردمانی اِهتیار وتی چُکّئے دستا داتگ، تانکه چُکّ هما مردمان اَبدمانێن زِند بدنت که تئو آییارا داتگاَنت.
پت چُکّا دۆستَ داریت و سجّهێن چیزّی هماییئے دستا داتگاَنت.
نون اگن ما هُدائے چُکّ اێن، گڑا میراس هم برێن، چه هُدایا میراسَ برێن و گۆن مَسیها هممیراس اێن. چێا که اگن ما په راستی آییئے سکّی و سۆریان همراه ببێن، گڑا آییئے شان و شئوکتا هم شریکدارَ بێن.
آ که وتی چُکّئے پرواهی نکرت و په مئیگی چه آییا سر گوَست، گۆن آییا هئوار، آ دگه سجّهێن چیزّان هم مارا ندنت؟
اگن شما مَسیهئیگ اێت، گڑا شما اِبراهێمئے پَدرێچ اێت و کئولئے هسابا گۆن ابراهێما هئوار هُدائے میراسا بَهرَمند اێت.
او براتان! شما، اِساکئے ڈئولا کئولئے چُکّ اێت.