34 نون آکوبا لهتێن نگن و ڈالئے نارُشت ایسّوارا دات. آییا وارت و رندا پاد آتک و شت. اے پئیما ایسّوا وتی پێدائِشی هَکّ بےاِزّت کرت.
یکّ رۆچے آکوب نارُشتئے گْرادگا اَت، ایسّو چه گیابانا آتک، شُدا چَنگ اَت.
آکوبا گوَشت: ”پێسرا گۆن من سئوگِند بوَر.“ گڑا آییا سئوگِند وارت و وتی پێدائِشی هَکّی آکوبئے کِرّا بها کرت.
چۆ بوت که آ سرڈگارا ڈُکّالے کَپت، اَبێد چه آ پێسری ڈُکّالا که اِبراهێمئے وهدا بوتگاَت. اِساک، گِرارا شت، پیلِستیانی بادشاه اَبیمَلِکئے کِرّا.
آییئے پت اِساکا گوَشت: ”تئو کئے ائے؟“ آییا پَسّئو دات: ”من تئیی چُکّ آن، ایسّو آن، تئیی ائولی چُکّ.“
آ دلکَشّێن مُلکئے اَرزش و کَدرِش نزانت، آییئے کئولئے سرا باوَرِش نێستاَت.
بله پَرواهِش نکرت و هرکَس وتی کارئے نێمگا شت، یکّے ڈگارانی نێمگا و یکّے دێم په وتی سئوداگریا.
گوَشتی: ”اگن من ایسّایا شمئے دستا بدئیان، شما منا چے دئیێت؟“ آیان سی نُگرهێن کُرش هساب کرت و آییئے دستا دات.
’او مَلنڈ و مسکرا کنۆکان! بچارێت، هئیران و هَبَکّه ببێت، گار و زئوال ببێت، چێا که من شمئے دئور و باریگا اَنچێن کارے کنگا آن که تُرے شمارا بگوَشنت هم، شما هچبر باوَرَ نکنێت.‘“