27 چُکّ رُست و مزن بوتنت. ایسّو زبردستێن شکاریے بوت و دَشت و گیابانان گردۆکێن مردے اَت. آکوب آرامتَبێن مردے اَت و گێشتر گِدانا نِشتگاَت.
هُداوندئے چمّان نَمرود، زرِنگێن شکاریے اَت، پمێشکا گوَشگَ بیت: ”اے مرد، هُداوندئے چمّان نَمرودئے پئیمێن مزنێن شکاریے.“
چُکّ رُدان بوت و هُدا گۆن آییا گۆن اَت. چُکّا گیابانا زندَ گوازێنت و تیرکمانئے جنَگا سکّ بلد بوت.
تئو په زهم وتی رۆزیگا درَ گێجئے و وتی براتئے هِزمتا کنئے، بله وهدے بێزارَ بئے، وتی براتئے جُگا چه وتی گردنا کَشّئے و چَگلَ دئیئے.“
شما بگوَشێت که ’تئیی کَستر چه کَسانیا شپانک و مالدار بوتگاَنت، وتی پت و پیرُکانی پئیما.‘ گڑا شمارا اے اجازتَ رسیت که گۆشِنئے دَمگا جَهمنند ببێت که مِسریانی نِزّا سجّهێن شِپانک بَژّناکێن مردم اَنت.“
نوهئے کِسّه چُش اِنت: نوه، وتی دئور و باریگئے مردمانی نیاما پهرێزکار و بےائیبێن مردے اَت. آ هُدائے راها اَت.
بےائیبێن مردا بگند و نێکدلا بچار، چیا که سُهل و اێمنیئے شۆهاز کنۆکا آکبتے هست،