21 اِساکئے لۆگی سَنٹ و بےائولاد اَت و پمێشکا اِساکا په وتی لۆگیا چه هُداوندا دْوا لۆٹت. هُداوندا آییئے دْوا گۆش داشت و اِساکئے لۆگی رِبِکّائے لاپ پُرّ بوت.
سارایی سَنٹ اَت و چُکّی نێستاَت.
ساراییا گۆن اِبراما گوَشت: ”هُداوندا منی دێم داشتگ و چُکّ آورتَ نکنان. تئو برئو و گۆن منی مۆلدا بوَپس که بلکێن منا چه آییئے نێمگا چُکّے ببیت.“ اِبراما ساراییئے گَپّ زُرت.
نون هُدا راهیلئے ترانَگا کپت، آییئے نێمگا دلگۆشی گوَر کرت و چُکّے بَکشاتی.
چُکّ چه هُداوندئے نێمگا میراس اَنت و پدرێچ چه هماییئے نێمگا مُزّ.
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“
او تئو که دْوایانَ اشکنئے! سجّهێن مردم دێم په تئو کاینت.
آ منا تئوارَ کنت و من پسّئویَ دئیان، سکّیان آییئے همراهَ بان، آییا نجاتَ دئیان و اِزّتَ بَکشان.
بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے.
بله چُکِّش نێستاَت، چێا که اِلیزابِت سَنٹ و بێچُکّ اَت و دوێنانی اُمر هم مزن اَت.