هُدایا گوَشت: ”اِنّه، تئیی جَن سارَه چُکّے کاریت و تئو باید اِنت چُکّئے ناما اِساک بکنئے. من وتی اَهد و پئیمانا گۆن اِساکا برجاهَ داران و چه آییا رند، اے په آییئے نَسل و پَدرێچا اَبدمانێن اَهد و پئیمانے بیت.
من هم په راستی ترا برکتَ دئیان و تئیی نَسل و پَدرێچا اَنچۆ بازَ کنان که آسمانئے اِستار و تئیابئے رێک اَنت. تئیی پُشپَد وتی دُژمنانی شهرانَ گِرَنت و وتی مِلکتَ کننت و
انّون همے مُلکا دَرامَدێئے پئیما بنند. من گۆن تئو گۆن آن و ترا برکتَ دئیان. اے سجّهێن زمینان ترا و تئیی نَسل و پَدرێچارا دئیان و گۆن تئیی پت اِبراهێما وارتگێن سئوگندا برجمَ داران.
ایسُّپا گۆن وتی براتان گوَشت: ”من مِرَگی آن، بله دلجم آن که هُدا په شمئے مَدتا کئیت و شمارا چه اے مُلکا دێم په هما مُلکا بارت که آییئے بارئوا گۆن اِبراهێم و اِساک و آکوبا سئوگندی وارتگ.“