67 اِساکا رِبِکّا زرت و وتی ماتئے، بزان سارَهئے گِدانا آورت و گۆن رِبِکّایا سوری کرت. آ، اِساکئے لۆگی بوت و اِساکا سکّ دۆست اَت. اِساک که وتی ماتئے مرکا گَمیگ اَت، نون آرام گِپت.
اِبراهێم اِشتاپ اِشتاپا سارَهئے کِرّا گِدانا شت و گوَشتی: ”زوتّ کن، سئے کیاس شَرّێن آرت بزور، تَرِّش کن و نگن بِپَچ.“
نون هِزمتکارا، هرچے که بوتگاَت، اِساک هال دات.
اِبراهێما دگه جَنے گپتگاَت که نامی کِتورَه اَت.
اِساکئے اُمر چِلّ سال اَت وهدے گۆن رِبِکّایا سوری کرت. رِبِکّا، بِتوێل اَرَماییئے جنکّ و لابان اَرَماییئے گهار اَت. بِتوێل پَدّاناَرامئے مردمے اَت.
آکوبا راهیل دۆست بوت، گوَشتی: ”اگن منا وتی کَسترێن جنکّ راهیلا بدئیئے، من په تئو هپت سالا کارَ کنان.“
آکوبئے سجّهێن بَچّ و جنکّ په آییئے تَسَلّا دئیگا آتکنت، بله آ تَسَلّا نبوت. گوَشتی: ”من پُرسیگا پُرسیگ مُردَگانی جهانا، وتی چُکّئے کِرّا جَهلادَ رئوان.“ و پت مُدام په ایسُّپا گرێوَگا اَت.
مزنێن مُدّتێا رند یَهودائے جَن که شۆهائے جنکّ اَت، مُرت. وهدے یَهودا چه پُرسا پاد آتک، تِمنَهئے شهرا وتی پَسچێنانی کِرّا شت. آییئے سنگت هیرا اَدُلّامی آییئے همراه اَت.
براتان! ما لۆٹێن که شما مرکئے وابا وپتگێنانی بارئوا سرپد ببێت و آ مردمانی ڈئولا پُرسیگ مبێت که هچّ اُمێتِش نێست.
ما هُداوندئے جندئے هبرانی بُنیادا شمارا گوَشگا اێن، ما که انّون زندگ اێن و تان هُداوندئے آیگا زندگَ مانێن، هچّ پئیما چه وپتگێنان پێسرَ نرئوێن.