45 من اَنگت دلئے تها دْوا نهَلّێنتگاَت و رِبِکّایا وتی کونزگ کۆپَگا اَت و آتک. رِبِکّا دێم په چَمّگا جَهلاد راه گِپت، شت و آپی کَشِّت. من گۆن آییا گوَشت: ’منا آپ بدئے.‘
او هُداوند! گۆش دار. او هُداوند! پهلّ کن. او هُداوند! دلگۆش کن و کُمکّ کن. او منی هُدا! په وتیگی بچار، دێر مکن چێا که تئیی شهر و کئوم گۆن تئیی ناما تئوار کنگَ بنت.“