هما جنکّ که اگن من گوَشت: ’وتی کونزگا جَهل کن، من آپَ وَران‘ و آییا گوَشت: ’بیا بوَر، من تئیی اُشتران هم آپَ دئیان‘ منَ زانان که همے جنکّ تئو په وتی هِزمتکارێن اِساکا گچێن کرتگ. من چه همے گپّا زانان که تئو په منی واجها مهربان بوتگئے.“
من اَنگت دلئے تها دْوا نهَلّێنتگاَت و رِبِکّایا وتی کونزگ کۆپَگا اَت و آتک. رِبِکّا دێم په چَمّگا جَهلاد راه گِپت، شت و آپی کَشِّت. من گۆن آییا گوَشت: ’منا آپ بدئے.‘