42 مرۆچی که من اے چَمّگئے سرا آتکان، گوَشتُن: ’او هُداوند! منی واجه اِبراهێمئے هُدا! اگن تئیی رَزا اِنت، اے سپرا که من آتکگان، اِشیا سۆبێن کن.
چه شهرا ڈَنّ، چاتێئے کِرّا اُشتری جۆکێنتنت. بێگاهئے وهد اَت و اے وهدا جنێن په آپئے کَشّگا آتکنت.
گوَشتی: ”هُداوندا سَتا بات، منی واجه اِبراهێمئے هُدایا که گۆن منی واجها وتی مِهر و وپاداریای برجاه داشتگ و دێم په منی واجهئے سیادانی لۆگئے اے سپرا منی رهشۆن بوتگ.“
گوَشتی: ”او هُداوندئے برکت داتگێن! بیا، ڈَنّا چێا اۆشتاتگئے؟ من لۆگ تئیار کرتگ و په اُشتران هم جاگهُن گیشّێنتگ.“
وهدے ایسُّپئے واجها دیست که هُداوند گۆن ایسُّپا گۆن اِنت و ایسُّپ هر کارے که کنت، هُداوند آییا کامیابَ کنت،
وتی زندمانئے راها هُداوندئے سپردگ کن و آییئے سرا تئوکل، که کارساز هما اِنت.
مئے هُداوندێن هُدائے مهربانی په ما سر بات، مئے دستانی کاران برکت بدئے، هئو، مئے دستانی کاران برکت بدئے.
آیان پَسّئو دات: ”ما پئوجی اَپسر کُرنیلیوسئے کاسِد اێن. آ پهرێزکار و هُداتُرسێن مردمے و سجّهێن یَهودی آییئے وشنامی و بۆهێریئے مَنّۆگر اَنت. هُدائے یکّ پاکێن پرێشتگێا گۆن آییا گوَشتگ که په تئیی هبرانی گۆش دارگا ترا وتی لۆگا بلۆٹیت.“
منی دَزبندی چه هُدایا اِش اِنت که گُڈسرا، گۆن هماییئے رزایا شمئے کرّا رسگا کامیاب ببان،