لابانا که وتی گهارئے پۆنزئے پُلۆه و دستئے هَتّلی دیستنت و اَنچۆ که گهارئے گَپّی اِشکت که آ مردا گۆن آییا چے گوَشتگاَت، در آتک و مردئے نێمگا شت. دیستی که مرد چَمّگئے سرا اُشترانی کِرّا اۆشتاتگ.
که تئو مارا آزارَ ندئیئے، اَنچۆ که ما ترا آزار نداتگ و گۆن تئو شَرّ بوتگێن و ترا په سلامتی و اێمنی چه وتی کِرّا رهادَگ کرتگ. نون ما گِندێن که ترا چه هُداوندئے نێمگا برکت رَستگ.“