29 رِبِکّایا براتے هستاَت که نامی لابان اَت. لابان تچان بوت و چَمّگئے کِرّا، هِزمتکارئے نێمگا شت.
لابانا که وتی گهارئے پۆنزئے پُلۆه و دستئے هَتّلی دیستنت و اَنچۆ که گهارئے گَپّی اِشکت که آ مردا گۆن آییا چے گوَشتگاَت، در آتک و مردئے نێمگا شت. دیستی که مرد چَمّگئے سرا اُشترانی کِرّا اۆشتاتگ.
بله رِبِکّائے برات و ماتا پَسّئو دات: ”جنکّا بِلّ اَنگت په کمّے وهدا، دَهے رۆچا مئے کِرّا اِنت، رندا برئوێت.“
آیان رِبِکّا برکت دات و گوَشتِش: ”مئے گهار! تئو هزارانی هزار باتئے. تئیی نَسل و پَدرێچ وتی بَدواهانی شهرانی مستر باتنت.“
اِساکئے اُمر چِلّ سال اَت وهدے گۆن رِبِکّایا سوری کرت. رِبِکّا، بِتوێل اَرَماییئے جنکّ و لابان اَرَماییئے گهار اَت. بِتوێل پَدّاناَرامئے مردمے اَت.
منی چُکّ! نون منی هبرا بگر. زوتّ چه اِدا بتَچ و هارانا، منی برات لابانئے کِرّا برئو.
زوتّ پَدّاناَراما برئو، وتی ماتئے پت بِتوێلئے لۆگا. همۆدا، گۆن وتی ماتئے برات لابانئے جنکّێا سور کن.
لابانا اَنچۆ که وتی گهارزاتک آکوبئے هال اِشکت، تچانا آتک، آکوبی گوَراَمباز کرت، چُکّت و وتی لۆگا برتی. آکوبا سجّهێن گپّ گۆن لابانا جتنت و
آکوبا جُست کرتنت: ”شما ناهۆرئے چُکّ لابانا پَجّاهَ کارێت؟“ آیان گوَشت: ”هئو، زانێنی.“