13 بچار، من اے چَمّگئے کِرّا اۆشتاتگان و شهرئے مردمانی جنکّ په آپئے کَشّگا پێداک اَنت.
چه شهرا ڈَنّ، چاتێئے کِرّا اُشتری جۆکێنتنت. بێگاهئے وهد اَت و اے وهدا جنێن په آپئے کَشّگا آتکنت.
هما جنکّ که اگن من گوَشت: ’وتی کونزگا جَهل کن، من آپَ وَران‘ و آییا گوَشت: ’بیا بوَر، من تئیی اُشتران هم آپَ دئیان‘ منَ زانان که همے جنکّ تئو په وتی هِزمتکارێن اِساکا گچێن کرتگ. من چه همے گپّا زانان که تئو په منی واجها مهربان بوتگئے.“
بچار، من اے چَمّگئے کِرّا اۆشتاتگان، اگن جنکّے آپا بیئیت و منی بگوَشان: ”منا چه وتی کونزگا کَمّے آپ بدئے“ و
وتی زندمانئے راها هُداوندئے سپردگ کن و آییئے سرا تئوکل، که کارساز هما اِنت.
میدیانئے دینی پێشوایا هپت جنێنچُکّ هستاَت. اے جنکّ آتک و آپئے کَشّگ و تَگارئے پُرّ کنگا لگّتنت که پتئے رمگا آپ بدئینت.
سامِری جنێنے آپئے کَشّگا آتک. ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”منا په ورگا کمّے آپ بدئے.“