7 اِبراهێم پاد آتک و آ سرڈگارئے مردم، بزان هیتّیانی دێما په اَدب سَری جَهل کرت.
کَنهانئے ائولی چُکّ سئیدون اَت و پدا هیتّی و
اِبراهێما چمّ چِست کرتنت، دیستی که سئے مرد منی نزّیکّا اۆشتاتگ. آییا که دیستنت، چه گِدانئے دپا په اِشتاپی آیانی وشّاتکا شت، په اَدب سَری جَهل کرت و
بێگاها، دوێن پرێشتگ سُدوما سر بوتنت. لوت شهرئے دروازگئے دپا نِشتگاَت. وهدے پرێشتگی دیستنت، پاد آتک و آیانی پێشوازیا شت، په اَدب سَری جَهل کرت و
اِبراهێما پدا آ مُلکئے مردمانی دێما سَر جَهل کرت و
”او منی واجه! مئے هبران گۆش دار. تئو مئے نیاما پُرواکێن شَهزادگے ائے. وتی مُردگا مئے کبرستانا، گچێنی جاگهێا کبر کن. چه ما کَسّ، ترا چه تئیی مُردگئے کبر کنگا نداریت.“
گۆن آیان گوَشتی: ”اگن شما رازیگ اێت که من وتی مُردگا کبر بکنان، گڑا منی هبرا گۆش دارێت و سۆهَرئے چُکّ اِپرونئے کِرّا منی سِپارشا بکنێت،
نون ایسُّپا چُکّ چه اِسراییلئے کُٹّا کِنزێنتنت و سَری په ادب جَهل کرت.
نێٹ، شما سجّهێن یکدل و همدرد ببێت، گۆن یکدومیا مِهر بکنێت، نَرمدل و بێکِبر ببێت.