12 اِبراهێما پدا آ مُلکئے مردمانی دێما سَر جَهل کرت و
اِبراهێما چمّ چِست کرتنت، دیستی که سئے مرد منی نزّیکّا اۆشتاتگ. آییا که دیستنت، چه گِدانئے دپا په اِشتاپی آیانی وشّاتکا شت، په اَدب سَری جَهل کرت و
بێگاها، دوێن پرێشتگ سُدوما سر بوتنت. لوت شهرئے دروازگئے دپا نِشتگاَت. وهدے پرێشتگی دیستنت، پاد آتک و آیانی پێشوازیا شت، په اَدب سَری جَهل کرت و
”اِنّه، واجه! کیمّتئے هبرا مکن. منی گپّا گۆش دار. من آ گار و ڈگار دوێن ترا داتگاَنت. منی اے سجّهێن مردمانی دێما، آ ڈگار تئییگ اِنت. وتی مُردگا اۆدا کبر کن.“
گۆن اِپرونا اَنچۆ گوَشتی که مردم بِشکننت: ”اگن منی هبران گۆشَ دارئے، من ڈگارئے کیمّتا دئیان. اِشیئے زرّان چه من بزور که من وتی مُردگا اۆدا کبر کرت بکنان.“
اِبراهێم پاد آتک و آ سرڈگارئے مردم، بزان هیتّیانی دێما په اَدب سَری جَهل کرت.