15 هُداوندئے پرێشتگا پدا اِبراهێم چه آسمانا گوانک جت.
پرێشتگا چُش هم گوَشت: ”هُداوندَ گوَشیت که من تئیی نَسل و پَدرێچا اَنچۆ بازَ کنان که چه هسابا ڈَنَّ بنت.“
هُداوندئے پرێشتگا هاجِر گیابانا، چَمّگێئے کِرّا دیست. اے هما چَمّگ اِنت که شورئے راهئے سرا اِنت.
گڑا چه آیان یکّێا گوَشت: ”آیۆکێن سالا همے وهدا اَلّما تئیی کِرّا پرَ ترّان و تئیی لۆگی سارَها مردێنچُکّے گوَرانَ بیت.“ سارَه آییئے پُشتی نێمگا، گِدانئے دپا، گۆش دارگا اَت.
اِبراهێما آ جاگهئے نام کرت ”هُداوند چار و گُزارَ کنت“ و تان مرۆچیگا گوَشگَ بیت که: ”هُداوندئے کۆهئے سرا، چار و گُزار کنگَ بیت.“
گوَشتی: ”هُداوندَ گوَشیت: ’منا وتی سرئے سئوگند اِنت، تئو که وتی بَچّئے، وتی یکّێن چُکّئے دئیگا چَکّ و پَد نبوتئے،
گڑا هُدائے پرێشتگا وابئے تها منا گوَشت: ’آکوب!‘ من گوَشت: ’جی.‘
هما پرێشتگ که منا چه هر تاوانا رَکّێنتگی، اے چُکّان برکت بدئیات. اے منی نامئے سرا و منی پت و پیرُکئے نامئے سرا بزان اِبراهێم و اِساکئے ناما زانَگ باتنت و زمینئے سرا سکّ باز باتنت.“
هُداوندئے پرێشتگ چه ڈۆلُکێئے نیاما، آسئے شَمالَهێئے تها آییئے دێما زاهر بوت. موسّایا دیست که ڈۆلُک بُن اِنت، بله سُچَگ و پُر بئیگا نهاِنت.
چِلّ سالا رَند، سینائے کۆهئے گیابانا، پرێشتگے بُن گپتگێن ڈۆلُکێئے آسئے شهمانی تها په موسّایا پَدّر بوت.
پدا من هما دریا و زمینئے سرا اۆشتاتگێن پرێشتگ دیست که وتی راستێن دستی آسمانئے نێمگا چست کرت.