9 بله سارَها دیست که اِبراهێمئے هما چُکّ که چه مِسری هاجِرا پێدا بوتگاَت، منا کَلاگ گِرگا اِنت.
اِبرامئے لۆگی ساراییا چُکَّ نبوت. ساراییا مِسری مۆلدے هستاَت که نامی هاجِر اَت.
گڑا هاجِرا په اِبراما مردێنچُکّے پێدا کرت و اِبراما هاجِرئے آورتگێن چُکّئے نام اِسماێل کرت.
اِسماێلئے بارئوا هم من تئیی هبر گۆش داشت: من آییا اَلّم برکتَ دئیان، آییا پُرسَمرَ کنان و آییئے نَسل و پَدرێچا سکّ بازَ کنان. آ دوازده شَهزادگئے پتَ بیت و چه آییا مزنێن کئومے پێدا کنان.
چُکّ رُدان بوت و چه شیرا سِستِش. اے رۆچا که اِساکِش چه شیرا سِست، اِبراهێما مزنێن داوَتے کرت.
زانا، من انسانے نهآن، کرمے آن؟ مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت که اِبراهێما دو مردێنچُکّ هستاَت، یکّے چه مۆلِدێن جنا و یکّے چه آزاتێنا.
آ وهدا، هما چُکّ که چه انسانی واهگا پێدا بوتگاَت، هما چُکّا آزار دئیگا اَت که چه هُدائے روهئے زۆر و برکتا پێدا بوتگاَت، و تان رۆچِ مرۆچیگا هم همے پئیم بئیگا اِنت.