27 گڑا اِبراهێما پَس و گۆک زُرت و اَبیمَلِکارا داتنت و دوێن مَردان اَهد و پئیمانے بست.
یکّ مردمے تتک و اِبرانیێن اِبرامئے کِرّا آتک و اے هالی دات. اے وهدا اِبرام، اَموریێن مَمرِهئے مزنێن درچکانی نزّیکّا نِشتگاَت. اَموریێن مَمرِه، اِشکول و آنِرئے برات اَت. اِشانی و اِبرامئے نیاما اَهد و پئیمانے هستاَت.
اَبیمَلِکا گوَشت: ”منَ نزانان اے کار کئیا کرتگ. تئو منا هال نداتگ و تان مرۆچی من اِشیئے بارئوا هچّ نهاِشکتگ.“
اِبراهێما هپت کَسانێن مێش چه رمگا جتا کرت.
بیا، من و تئو گۆن یکدگرا اَهد و پئیمانے بندێن. بِلّی اے اَهد منی و تئیی نیاما گواه و شاهدَ بیت.“
اَهمک، بێوَپا، بےاِهساس و بێرَهم اَنت.
براتان! من چه هر رۆچیگێن زندگیا مِسالے دئیان. اِنسانی اَهد و کَرارے هم که گیشّێنگَ بیت، رندا نه کَسے آییا ناکار کرتَ کنت و نه آییئے تها چیزّے گێش کرتَ کنت.