10 گڑا سارَها گۆن اِبراهێما گوَشت: ”اے مۆلدا گۆن چُکّا گَلّێن. اے مۆلدئے چُکّ گۆن منی چُکّ اِساکا هچبر هَممیراس بوتَ نکنت.“
هُدایا گوَشت: ”اِنّه، تئیی جَن سارَه چُکّے کاریت و تئو باید اِنت چُکّئے ناما اِساک بکنئے. من وتی اَهد و پئیمانا گۆن اِساکا برجاهَ داران و چه آییا رند، اے په آییئے نَسل و پَدرێچا اَبدمانێن اَهد و پئیمانے بیت.
بله وتی اَهد و پئیمانا گۆن اِساکا برجاهَ داران که دێمی سالا همے وهدا چه سارَها پێدا بیت.“
اِبراهێما پَسّئو دات: ”من وتی دلا گوَشت اِدا هچّ هُداتُرسی نێست و منی لۆگیئے سئوَبا مردم منا کُشنت.
اِبراهێما دست شهارت و کارچی زُرت که وتی چُکّا هِلارَ کنان،
اِبراهێمئے چُکّ اِساکئے کِسّه چُش اِنت: اِساکئے پت اِبراهێم اَت.
هما مَردێنچُکّ که اِبراهێما چه سُریَتان بوتگاَتنت، وتی زندا آیانا ٹێکیای دات و چه وتی چُکّ اِساکا دور، رۆدراتکی مُلکا راه داتنت.
گڑا بادشاها گۆن وتی هِزمتکاران گوَشت: ’اِشیئے دست و پادان بندێت و ڈنّا تَهاریا دئور بدئیێت.‘ اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ درُشنت.
گُلام دائِما واجهئے لۆگا نمانیت، بله چُکّ دائِما مانیت.
اگن میراس شَریَتئے بُنیادا اِنت، گڑا بزان کئولئے بُنیادا نهاِنت، بله هُدایا چه وتی رهمتا اے میراس اِبراهێمارا کئولئے بُنیادا داتگ.
پمێشکا تئو نون گلامے نهائے، تئو چُکّے ائے. نون که هُدائے چُکّ ائے، گڑا هُدایا ترا وتی میراسدار کرتگ.
آییا په شما آسمانا میراسے اَمبار کرتگ که اے میراس هچبرَ نپوسّیت، گارَ نبیت و اَبدمان اِنت.
آ چه ما در آتکنت، بله چۆناها چه ما نهاتنت، اگن چه ما بوتێننت، گۆن ما منتنت. بله آیانی رئوگا شَرّ پێش داشت چه آیان یکّے هم چه ما نهاَت.