5 اِبراهێما وت گۆن من نگوَشت: ’اے منی گهار اِنت‘؟ و سارَها وت نگوَشت: ’اے منی برات اِنت‘؟ من اے کار گۆن ساپێن دل و پاکێن دستے کرتگ.“
بگوَش که من اِشیئے گهار آن، تانکه په تئییگی گۆن من شَرّ ببنت و تئیی سئوَبا منی ساه برَکّیت.“
وهدے هُدایا منا چه منی پتئے لۆگا دَرپَدَر کرت، من گۆن سارَها گوَشت: ’اگن منا دۆستَ دارئے، هر جاگه که رئوێن، بگوَش: ”اے منی برات اِنت.“‘“
گۆن سارَها گوَشتی: ”من تئیی براتا هزار نُگرهَ دئیان. تئیی سجّهێن مردمانی دێما اے مَلاما پُرَّ کنان که تئو هچّ رَدیے نکرتگ.“
هما که دلی ساپ و دستی پاک اِنت، هما که وتی اَرواها دێم په ناهودگیا نترّێنیت و درۆگێن سئوگندَ نئوارت.
تچکی و راستی منی نگهپان بات، چیا که منی اُمێت تئو ائے.
او هُداوند! وتی دستان بێگناهیئے تها شۆدان و تئیی کُربانجاهئے سرا چهرَ وران،
بِلّ که هُداوند په کئومان شئور و هُکم ببُرّیت. او هُداوند! گۆن منی راستی و تچکیا، وتی دادرسیا منی پهرێزکاریانی سرا بکن.
او آدلێن هُدا که دل و درونانَ زانئے! بدکارانی شِرّیان هلاس کن و پهرێزکاران په دل مُهر بدار.
په راستی من وتی دل مُپت و ناهودگا پاک داشتگ و دست مان بێگناهیا شُشتگاَنت.
داوودا گۆن ساپێن دلے آیانی شپانکی کرت و گۆن هُنَرمَندێن دستے آیانی رهشۆن بوت.
منی هُدایا وتی پرێشتگے راه دات که شێرانی دپی بست. شێران منا هچّ تاوان ندات. او بادشاه! همینچک که من هدائے دێما بێگُناه آن، همینچک تئیی دێما هم من هچّ رَدێن کارے نکرتگ.“
شما شاهد اێت و هُدا هم شاهد اِنت که ما باوَرمندانی نیاما، بزان شمئے نیاما چۆنێن پهرێزکار و پاک و بےائیبێن زندے گوازێنت.
هر چُنت که پێسرا کُپر کنۆک، آزار دئیۆک و شِدّتیێن مردمے اَتان، بله هُداوندا منی سرا رَهم کرت، چێا که من چه وتی ناباوریا زانَگا نهاَتان که چے کنگا آن.