16 گۆن سارَها گوَشتی: ”من تئیی براتا هزار نُگرهَ دئیان. تئیی سجّهێن مردمانی دێما اے مَلاما پُرَّ کنان که تئو هچّ رَدیے نکرتگ.“
گڑا اِبراهێما هُدائے کِرّا دْوا کرت و هُدایا اَبیمَلِک، آییئے لۆگی و آییئے مۆلد دْراه کرتنت که پدا چُکّ آورت بکننت،
اِبراهێما وت گۆن من نگوَشت: ’اے منی گهار اِنت‘؟ و سارَها وت نگوَشت: ’اے منی برات اِنت‘؟ من اے کار گۆن ساپێن دل و پاکێن دستے کرتگ.“
گۆن هِزمتکارا گوَشتی: ”اے مرد کئے اِنت که ڈگارئے سرا تَرّانا دێم په ما پێداک اِنت؟“ هِزمتکارا گوشت: ”اے منی واجه اِنت.“ گڑا رِبِکّایا چادِر زُرت و وتارا مان پۆشِت.
گڑا اَبیمَلِکا سجّهێن مردم هُکم داتنت: ”هرکَس که اے مرد و اِشیئے جَنا دستا هم پِر بکنت، آییا اَلّم مرکئے سِزا دئیگَ بیت.“
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.