13 وهدے هُدایا منا چه منی پتئے لۆگا دَرپَدَر کرت، من گۆن سارَها گوَشت: ’اگن منا دۆستَ دارئے، هر جاگه که رئوێن، بگوَش: ”اے منی برات اِنت.“‘“
هُداوندا گۆن اِبراما گوَشت: ”وتی مُلک، وتی سیاد و وارس و وتی پتئے لۆگا یله دئے و چه اِدا هما مُلکا برئو که من ترا پێشیَ داران.
گڑا اِبرام چه اۆدا در آتک و دێم په نِگێبا رئوان بوت.
سارَه چۆناها وَه منی گهار اِنت که منی پتئے چُکّ اِنت، بِلّ تُرے منی ماتئے چُکّ نهاِنت، بله رندا ما سور کرت و آ منی لۆگی بوت.
اِبراهێما وت گۆن من نگوَشت: ’اے منی گهار اِنت‘؟ و سارَها وت نگوَشت: ’اے منی برات اِنت‘؟ من اے کار گۆن ساپێن دل و پاکێن دستے کرتگ.“
رَدێن کارا یکدومیا دلبڈّیَ دئینت، هبر که کننت، مکسدِش وتی دامانی چێر کنگ اِنت. گوَشنت: ”کئےاِشَ گندیت؟“
پِتْرُسا گوَشت: ”چیا په هُداوندئے روهئے چَکّاسگا گۆن یکدگرا همدست بوتێت؟ بچار، همایان که تئیی مرد کبر کرت انّون دَروازگئے دپا اَنت و ترا هم ڈنّا برنت.“