12 سارَه چۆناها وَه منی گهار اِنت که منی پتئے چُکّ اِنت، بِلّ تُرے منی ماتئے چُکّ نهاِنت، بله رندا ما سور کرت و آ منی لۆگی بوت.
اِبرام و ناهۆر، دوێنان سور و سانگ کرت. اِبرامئے لۆگیئے نام سارایی اَت و ناهۆرئے لۆگیئے نام مِلکَه. مِلکَه، هارانئے جنکّ اَت و هاران، مِلکَه و یَسکاهئے پت.
بگوَش که من اِشیئے گهار آن، تانکه په تئییگی گۆن من شَرّ ببنت و تئیی سئوَبا منی ساه برَکّیت.“
اِبراهێما پَسّئو دات: ”من وتی دلا گوَشت اِدا هچّ هُداتُرسی نێست و منی لۆگیئے سئوَبا مردم منا کُشنت.
وهدے هُدایا منا چه منی پتئے لۆگا دَرپَدَر کرت، من گۆن سارَها گوَشت: ’اگن منا دۆستَ دارئے، هر جاگه که رئوێن، بگوَش: ”اے منی برات اِنت.“‘“
اِبراهێما وتی جَن سارَهئے بارئوا گوَشت: ”منی گُهار اِنت.“ گڑا گِرارئے بادشاه اَبیمَلِکا وتی مردم رئوان داتنت و سارَهی وتی کِرّا بُرت.
وهدے اۆدئے مردێنان چه اِساکا آییئے لۆگیئے بارئوا جُست کرت، چه تُرسا نگوَشتی که منی لۆگی اِنت، گوَشتی: ”منی گُهار اِنت.“ آییا دلا هئیال کرتگاَت چۆ مبیت که اِدئے مردێن منا بکُشنت و رِبِکّایا ببرنت که آ شَررَنگے.
چه هر ڈئولێن بدیا دور ببێت.