11 اِبراهێما پَسّئو دات: ”من وتی دلا گوَشت اِدا هچّ هُداتُرسی نێست و منی لۆگیئے سئوَبا مردم منا کُشنت.
مِسری ترا بگندنت، گوَشنت: ’اے، اِشیئے لۆگی اِنت،‘ گڑا منا کُشنت بله ترا زندگا کِلّنت.
اَبیمَلِکا چه اِبراهێما جُست کرت: ”تئیی دلا چے هستاَت که چُشِت کرت؟“
سارَه چۆناها وَه منی گهار اِنت که منی پتئے چُکّ اِنت، بِلّ تُرے منی ماتئے چُکّ نهاِنت، بله رندا ما سور کرت و آ منی لۆگی بوت.
پرێشتگا گوَشت: ”وتی دستا بدار و چُکّا هچّ مکن. نون منَ زانان که تئو هُداتُرسے ائے، چێا که تئو چَکّ و پَد نبوتئے و وتی بَچّ، وتی یکّێن چُکّ هم منا دات.“
وهدے اۆدئے مردێنان چه اِساکا آییئے لۆگیئے بارئوا جُست کرت، چه تُرسا نگوَشتی که منی لۆگی اِنت، گوَشتی: ”منی گُهار اِنت.“ آییا دلا هئیال کرتگاَت چۆ مبیت که اِدئے مردێن منا بکُشنت و رِبِکّایا ببرنت که آ شَررَنگے.
سئیمی رۆچا گۆن آیان گوَشتی: ”هما پئیما که من شمارا گوَشان، هما پئیم بکنێت، گڑا زندگَ مانێت، پرچا که منا چه هُدایا تُرسیت.
بدکار هچبر سرپدَ نبنت؟ اے منی کئوما اَنچشَ ورنت که مردم نگنَ ورنت و هُداوندا هچ تئوارَ نکننت.
آیانی چمّان هُداتُرسی نێست.“