نون اے مردئے جَنا بِدئے. اے مرد نَبیے. په تئو دْوا کنت و تئو زندگَ مانئے. بله اگن اے مردئے جَنا مدئیئے، دلجم بئے که تئیی جند و تئیی سجّهێن مردم اَلّما مرنت.“
هُدایا گۆن آدما گوَشت: ”تئو وتی جَنئے هبر گۆش داشت و هما درچکئے بَر وارت که من ترا هُکم داتگاَت که چه اِشیا مئوَر، پمێشکا تئیی سئوَبا زمین نالَتی اِنت. تئو وتی زِندئے سجّهێن رۆچان په سکّی و سۆری چه زمینا وتی وَراکا کَشّئے.
بَهتاور و پاک و پَلگار اَنت هما که اے ائولی جاه جنگا شریکَ بنت، دومی مرکا آیانی سرا هچّ اِهتیار نێست و آ، چه هُدا و مَسیهئے نێمگا دینی پێشوا جۆڑَ بنت و گۆن مَسیها تان هزار سالا هُکمرانیَ کننت.
بله لگۆر و ناباور و هما که بَژّناک اَنت، هۆنیگ و زِنهکار و جادوگر و بُتپرست و سجّهێن درۆگبند، اِشانی آسر اِش اِنت که آسئے گوَرما گۆن آس و گۆکُرتا سۆچگ ببنت. اے دومی مرک اِنت.“