هُدایا گوَشت: ”بچارێت، من شمارا زمینئے سرئے هما سجّهێن سبزگانَ دئیان که تُهمَ کارنت و هما سجّهێن درچکانَ دئیان که بَرانِش جندئے تُهم مان اِنت. اے شمئے وراک اَنت.
هما مردم که اے دنیایا هستۆمند اَنت، آیان هُکم بدئے که گُروناک مبێت و وتی اُمێتا گۆن وتی مال و هستیا مبندێت که مال و هستیَ کئیت و رئوت. وتی اُمێتا هُدائے سرا ببندێت که گۆن دَسپَچی مارا اَلکاپ و پراوانێن زندے دنت.