5 آیان لوت گْوانک جت و گوَشت: ”همے بچکّ که اِنشپی تئیی لۆگا آتکگاَنت، کُجا اَنت؟ مئے کِرّا بیارِش که ما گۆن آیان وپت و وابَ کنێن.“
لوت ڈَنّا در آتک و پُشتا دروازگی بند کرت.
په سْیَهکاران، په لئواتکاران، په گُلامانی تاجِران، په درۆگبند و درۆگێن سئوگند ورۆکان و په اے دگه هما مردمان جۆڑ کنگ بوتگ که راستێن تالیمئے هلاپ اَنت.
بدێن مردم و رد دئیۆک دگران ردَ دئینت و وت ردَ کپنت و رۆچ په رۆچ گَنترَ بنت.
بازێنے اِشانی بدکاریانی رَندگیریا کنت و راستیئے راه، اے استادانی سئوَبا کَلاگ گِرگ و بێهُرمت کنگَ بیت.
پهرێزکارێن لوت که چه ناشَرێن مردمانی سِلّی و بدکاریان سکّ دلرنج اَت، رَکّێنتی
همے پئیما، سُدوم و گُمورَه و کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم، که همایانی ڈئولا بێننگیاِش کرت و نارهبندێن واهگانی پدا کپتنت، اَبدی آسا پِرّێنگ بوتنت تان په دگران درس و اِبرت ببنت.