3 بله لوتا همینچک مِنَّت کرتنت که آیان راه تاب دات و لوتئے لۆگا شتنت گۆن. لوتا په آیان شامے تئیار کرت، بێهُمیرێن نگنی اَڈّ کرت و آیان وارت.
گوَشتی: ”او منی واجهان! وتی کَسترئے لۆگا بیاێت و وتی پادان بشۆدێت. شپا همِدا بجلّێت و بامگواها سر بگرێت.“ آیان گوَشت: ”اِنّه، ما وتی شپا شهرئے چارراها گوازێنێن.“
چُکّ رُدان بوت و چه شیرا سِستِش. اے رۆچا که اِساکِش چه شیرا سِست، اِبراهێما مزنێن داوَتے کرت.
گوَشتی: ”او هُداوندئے برکت داتگێن! بیا، ڈَنّا چێا اۆشتاتگئے؟ من لۆگ تئیار کرتگ و په اُشتران هم جاگهُن گیشّێنتگ.“
گڑا اِساکا په آیان مِهمانیے کرت و آیان وارت و نۆشِت.
هپت رۆچا بێهُمیرێن نگن بوَرێت. هرچے هُمیر که شمئے لۆگان هست، ائولی رۆچا دئورِش بدئیێت. چێا که هرکَسا که ائولی رۆچا بگر تان هپتمی رۆچا هُمیری چیزّے وارت، آ مردم چه اِسراییلئے کئوما سِندَگَ بیت.
هما تَرّ کرتگێن آرت که چه مِسرا گۆن اَتنتِش، چه آیان بێهُمیرێن کۆلُکِش پَتک. مردم چه مِسرا گلّێنَگ بوتگاَتنت، پمێشکا چانَگ بێهُمیر اَتنت. آیان نَتوانت مَهتل ببنت و په وتی تۆشگا وراک اَڈّ بکننت.
شمارا گوَشان، اے مرد اگن په دۆستیا پاد مئیئیت و آییا چیزّے مدنت، بله چه آییئے بازێن لێزگی و لێس و پِلّێسا پادَ کئیت و هرچے آ لۆٹیت دنتی.
گڑا هُدابُندا وتی گُلام هُکم کرت: ’شهرا ڈنّ، راه و رَهسران برئو، مردمان شۆهاز کن و آیان مِنَّت کن و منی لۆگا بیار تانکه مهمانجاه چه مردما پُرّ ببیت.‘
گڑا لاویا وتی لۆگا په ایسّائے شرپا، پُرمڑاهێن مهمانیے کرت. اے مهمانیا، بازێن مالیاتگیر و لهتێن دگه مردم گۆن آیان گۆن اَت.
آیان په ایسّایا شامے جۆڑ کرت. مَرتا مهمانان آپ و تام کنگا اَت. چه پَرزۆنَگئے سرئے نِشتگێن مردمان یکّے ایلازَر اَت.