29 هُدایا که دشتئے شهر سَر و چێر کرتنت، اِبراهێمئے تْرانگا کپت. هما شهران که لوت جَهمنند بوتگاَت، آیانی تباه کنگئے وهدا هُدایا لوت چه اۆدا در کرت.
تێرائے نَسل و پَدرێچئے کِسّه چُش اِنت: چه تێرایا اِبرام و ناهۆر و هاران پێدا بوتنت. چه هارانا لوت پێدا بوت.
من ترا مزنێن کئومے جۆڑَ کنان، ترا برکتَ دئیان و تئیی ناما بُرزَ کنان و تئو برکتے بئے.
نون هُدا راهیلئے ترانَگا کپت، آییئے نێمگا دلگۆشی گوَر کرت و چُکّے بَکشاتی.
هُدایا نوه و هما سجّهێن وَکشیێن هئیوان و دَلوَت یات کرتنت که نوهئے همراهیا بۆجیگا اَتنت. هُدایا زمینئے سرا گواتے راه دات و آپ اێر آیان بوت.
چێا که وتی پاکێن کئولی یات اَت که گۆن وتی هزمتکارێن اِبراهێما کرتگاَتی.
آ وتی اَهد و پئیمانا تان اَبد یاتَ کنت، هما لَبز که آییا گۆن هزار نَسلا کرت،
او هُداوند! هما وهدا که وتی مردمانی سرا رهمَ کنئے، منا مشَمۆش. منی کِرّا بیا و منا برَکّێن
هما که مارا مئے کَمشَرَپیان یاتی کرت، مِهری اَبدمان اِنت.
هُداوند وتی سجّهێن دۆست دارۆکانی نِگهپان اِنت و سجّهێن بدکاران تباهَ کنت.
منی ورناییئے ناپرمانی و گناهان یات مکن، وتی مِهرئے کساسا منا یات کن که تئو نێک ائے، او هُداوند!
پهرێزکارێن لوت که چه ناشَرێن مردمانی سِلّی و بدکاریان سکّ دلرنج اَت، رَکّێنتی