21 پرێشتگا گوَشت: ”شَرّ اِنت، تئیی اے واهگا پورهَ کنان و اے شهرئے ناما که تئو گرگا ائے، اِشیا تباهَ نکنان.
من ترا مزنێن کئومے جۆڑَ کنان، ترا برکتَ دئیان و تئیی ناما بُرزَ کنان و تئو برکتے بئے.
اگن شهرا پنجاه پهرێزکارێن مردم ببیت، گڑا؟ اَنگت آ شهرا رۆپئے و برئے؟ هما پنجاهێن پهرێزکارانی هاترا آ شهرا نبَکشئے؟
بچار، منی نزّیکّا شهرے هست که دێم په آییا تتکَ کنان. کَسانێن شهرے، بِلّ که دێم په آییا بتَچان. اے وَه کَسانێن شهرے، نه؟ گڑا منی جانَ رَکّیت.“
بله زوتّ بتَچ و برئو. تانکه تئو اۆدا سرَ نبئے، من هچّ کرتَ نکنان.“ پمێشکا اے شهرئے نامِش سۆهَر کرت.
اگن تئو شَرّێن کار بکنئے، تئیی هئیالا کبول کنگَ نبئے؟ بله اگن تئو شَرّێن کارَ نکنئے، گناه تئیی دروازگئے پُشتا اۆشتاتگ و تئیی رندا کپتگ. تئو باید اِنت گناهئے سرا بالادَست ببئے.“
آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
هُداوندئے چمّ گۆن پهرێزکاران اِنت و گۆشی هم په آیانی پریاتان پَچ.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”اے کار که تئو گوَشت، منیَ کنان، چێا که منی چمّان تئیی کَدر و اِزّت سکّ باز اِنت و ترا تئیی جندئے نامئے سرا پَجّاهَ کاران.“
نه که نِزۆر و نئوَهکێن کَلَم و کاشا پرۆشیت و نه مِرمِرانکێن چِراگا کُشیت، تان هما وهدا که اِنساپ و دادرسیا سۆبێن و کامیاب بکنت.
شمارا گوَشان، اے مرد اگن په دۆستیا پاد مئیئیت و آییا چیزّے مدنت، بله چه آییئے بازێن لێزگی و لێس و پِلّێسا پادَ کئیت و هرچے آ لۆٹیت دنتی.