17 وهدے آاِش چه شهرا ڈنّ برتنت، چه پرێشتگان یکّێا گوَشت: ”بتَچ و پُشتا چَکّ مجن. دشتا هچّ جاگه مهاۆشت. دێم په کۆهان بتَچ، اگن نه رۆپگ و برَگَ بئے.“
لوتا چمّ چست کرتنت، دیستی که اُردُنئے سجّهێن دشت، تان سۆهرا سێراپ اِنت، هُداوندئے باگئے ڈئولا، مِسرئے سرڈگارئے ڈئولا. اے چه آ وهدا پێسر اَت که هُداوندا سُدوم و گُمورَهئے شهر گار و بێگواه کرتنت.
سِدّیمئے دَرَگ چه ڈامبرئے کَنڈا پُرّ اَت و وهدے سُدوم و گُمورَهئے بادشاه تتکنت، باز مردم اے کَنڈانی تها کپت و اے دگه مردم دێم په کۆهستگا تتکنت.
گڑا آ مردان وتی راه تاب دات و دێم په سُدوما شتنت، بله اِبراهێم اَنگت هُداوندئے بارگاها اۆشتۆک اَت.
بله لوتا گوَشت: ”اِنّه واجهان! رهم کنێت.
بله زوتّ بتَچ و برئو. تانکه تئو اۆدا سرَ نبئے، من هچّ کرتَ نکنان.“ پمێشکا اے شهرئے نامِش سۆهَر کرت.
بله لوتئے جَنا پُشتا چَکّ جَت و وادئے بُتے بوت.
لوت گۆن وتی دوێن جنکّان چه سۆهَرا لَڈّت و کۆهستگا جَهمنند بوت، چێا که سۆهَرا نِندَگی تُرست. لوت گۆن دوێن جنکّان گارێئے تها نِشت.
چمّان دێم په کۆها چستَ کنان منا کُمکّ چه کجا رسیت؟
وهدے یَهیایا دیست که پَریسی و سَدوکی رُمبئے بازێن مردم پاکشۆدی گِرَگا آییئے کِرّا آیگا اَنت، گۆن آیان گوَشتی: ”او سْیَهمارزادگان! کئیا شمارا ڈاه داتگ که چه هُدائے آیۆکێن کَهر و گَزبا رَکّتَ کنێت؟!
چێا که زِند، چه وراکا و جسم و جان، چه پۆشاکا گێشترَ کرزیت.
ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”آ کَس که نَنگار کنگئے وهدا پُشتا چاریت، هُدائے بادشاهیئے هِزمتکاریئے لاهک نهاِنت.“