بامگواه که بوت، پرێشتگان لوت هُجّ کرت و گوَشت: ”زوتّ کن وتی جَن و دوێن جنکّان چه اِدا بزور و برئو، اگن نه اے شهر که سِزا دئیگَ بیت، شما هم رۆپگ و برگَ بێت.“
گۆن هزاران نَسلا وتی مِهرا برجاهَ داران و رَدکاری و سَرکشّی و گناهانَ بَکشان بله رَدکاریا بے سِزایا گوَزگَ نئیلان. پت و ماتانی رَدکاریانی سِزایا چُکّ و نُماسگانَ دئیان، تان سئیمی و چارمی نَسلا.“