13 که ما اے جاگها تباهَ کنێن. اے شهرئے هلاپا اَنچێن مزنێن پریاتے هُداوندا سر بوتگ که مارا په اے شهرئے تباه کنگا رئوانی داتگ.“
سُدومئے مردم بَدکار و هُداوندئے دێما باز گُنهکار اَتنت.
گڑا هُداوندا گوَشت: ”سُدوم و گُمورَهئے هلاپا پِریاتے چِست اِنت. آیانی گناه همینچک باز اَنت
نون آ دوێنان گۆن لوتا گوَشت: ”ترا اِدا دگه کَسے هست، زامات، بَچّ، جنکّ، یا دگه سیاد و وارِسے که اے شهرا اِنت؟ اگن هست، گڑا چه اِدا دَرِش کن
هما دمانا، هُداوندئے پرێشتگێا آ جت، چێا که آییا هُدا ستا نکرتگاَت. جسمی کِرم گپت و مُرت.
بچارێت، انّون هما کارنده و دِهکانانی مُزّ شمئے هلاپا کوکّارَ کنت، که آیان شمئے ڈگارانی کِشار رۆن و مۆش کرتگاَنت و شما گۆن مَندر و رپک آیانی مُزّ نداتگ. آ رُنۆکانی اے پریات، زۆرمندێن هُداوندئے گۆشا رَستگ.
همے پئیما، سُدوم و گُمورَه و کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم، که همایانی ڈئولا بێننگیاِش کرت و نارهبندێن واهگانی پدا کپتنت، اَبدی آسا پِرّێنگ بوتنت تان په دگران درس و اِبرت ببنت.