9 آیان جُست گپت: ”تئیی لۆگی سارَه کجا اِنت؟“ اِبراهێما پَسّئو دات: ”اۆدا گدانئے تها اِنت.“
گڑا چه آیان یکّێا گوَشت: ”آیۆکێن سالا همے وهدا اَلّما تئیی کِرّا پرَ ترّان و تئیی لۆگی سارَها مردێنچُکّے گوَرانَ بیت.“ سارَه آییئے پُشتی نێمگا، گِدانئے دپا، گۆش دارگا اَت.
گڑا شیر و شیلّانچ و پَتکگێن گۆشتی زُرت و آیانی دێما داتنت. آ که ورگا اَتنت، اِبراهێم آیانی کِرّا، درچکئے چێرا اۆشتات.
اِساکا رِبِکّا زرت و وتی ماتئے، بزان سارَهئے گِدانا آورت و گۆن رِبِکّایا سوری کرت. آ، اِساکئے لۆگی بوت و اِساکا سکّ دۆست اَت. اِساک که وتی ماتئے مرکا گَمیگ اَت، نون آرام گِپت.
هُداوندێن هُدایا مرد گْوانک جت و گوَشت: ”کجا ائے؟“
گڑا لابانا آکوبئے گِدان و لیاهئے گِدان و دوێن مۆلدانی گِدان پَٹِّتنت، بله هچّی ندیست. وهدے چه لیاهئے گِدانا در آتک، راهیلئے گِدانا پُترت،
گڑا هُداوندا گۆن کائِنا گوَشت: ”تئیی برات هابیل کُجا اِنت؟“ آییا گوَشت: ”نزانان. زانا من وتی براتئے نِگَهپان آن؟“
چۆن داشتِش ببیت و پاک و پارسا ببنت، چۆن وتی لۆگئے کاران دلگۆش ببنت، چۆن مهربان و وتی لۆگواجهانی پرمانبردار ببنت تانکه کسّ هُدائے هبر بُهتام جنَگ مبیت.