32 اِبراهێما گوَشت: ”او هُداوند! زهر مگِراتئے، من اَنگت گپّے کنگَ لۆٹان. اگن اۆدا تهنا ده ببیت، گڑا؟“ پَسّئوی ترّێنت: ”آ دهێن مردمانی هاترا هم آ شهرا تباهَ نکنان.“
گڑا گوَشتی: ”او هُداوند! زَهر مَگِراتئے، بله بِلّ که من هبرَ کنان، اگن تهنا سی ببنت؟“ هُداوندا پَسّئو دات: ”اگن سی بگندان هم شهرا تباهَ نکنان.“
اِبراهێما گوَشت: ”نون که من دل کرتگ و گۆن تئوِ هُداوندا هبر کنگا آن، اگن اۆدا تهنا بیست ببیت؟“ گوَشتی: ”اے بیستێنانی هاترا هم شهرا تباهَ نکنان.“
گڑا یَهودا نزّیکّا آتک و گوَشتی: ”او منی واجه! بِلّ تئیی کَستر گۆن تئوِ واجها هبرے کنت. وتی کَسترئے سرا زَهر مَگِر که تئو پِرئونئے برابر ائے.
تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.
هُداوندا اِراده کرتگاَت که وتی مهلوکئے سرا بلاهے دئورَ دئیان، بله اِرادهی بدل کرت.
بلۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت. شۆهاز بکنێت، درَ گێجێت. دروازگا بٹُکّێت، پَچَ بیت.