30 گڑا گوَشتی: ”او هُداوند! زَهر مَگِراتئے، بله بِلّ که من هبرَ کنان، اگن تهنا سی ببنت؟“ هُداوندا پَسّئو دات: ”اگن سی بگندان هم شهرا تباهَ نکنان.“
اِبراهێما پدا گۆن آییا گوَشت: ”اگن چِلّ ببنت؟“ هُداوندا گوَشت: ”همے چِلّێنانی هاترا هم تباهیَ نکنان.“
اِبراهێما گوَشت: ”نون که من دل کرتگ و گۆن تئوِ هُداوندا هبر کنگا آن، اگن اۆدا تهنا بیست ببیت؟“ گوَشتی: ”اے بیستێنانی هاترا هم شهرا تباهَ نکنان.“
گڑا یَهودا نزّیکّا آتک و گوَشتی: ”او منی واجه! بِلّ تئیی کَستر گۆن تئوِ واجها هبرے کنت. وتی کَسترئے سرا زَهر مَگِر که تئو پِرئونئے برابر ائے.
او هُداوند! تئو بزّگانی واهگان گۆشَ دارئے، آیان دلبڈیَ دئیئے و هبرانِش اِشکنئے.
هُدائے تُرس آسمانی هستیانی نیاما سکّ مزن اِنت، آ چه وتی چَپّ و چاگردئے سجّهێنان باکَمالتِر اِنت.
چیا که آ که هۆنانی بێرگیر اِنت، اِشان یاتَ کنت زُلم دیستگێنانی پِریاتانَ نشمۆشیت.