3 گوَشتی: ”او منی واجه! منا اِزّت بدئے، چه وتی هِزمتکارا سَر مگوَز و گۆن من بجَلّ.
اِبراهێما چمّ چِست کرتنت، دیستی که سئے مرد منی نزّیکّا اۆشتاتگ. آییا که دیستنت، چه گِدانئے دپا په اِشتاپی آیانی وشّاتکا شت، په اَدب سَری جَهل کرت و
بِلّ بچکّ په شمئے پادانی شۆدگا کَمّے آپَ کارنت، شما درچکئے چێرا آرام کنێت.
گوَشتی: ”او هُداوندئے برکت داتگێن! بیا، ڈَنّا چێا اۆشتاتگئے؟ من لۆگ تئیار کرتگ و په اُشتران هم جاگهُن گیشّێنتگ.“
منا گۆک و هر و پَس و گُلام و مۆلد هست. نون من اے پئیگام پمێشکا په وتی واجه ایسّوا راه داتگ که تئو منا بےاِزّت مکنئے.“
ایسُّپئے سرا مهربان بوت و ایسُّپی وتی هاسێن هِزمتکار کرت. پوتیپارا ایسُّپ وتی لۆگئے مستر کرت و وتی سجّهێن مال و هستیای هماییئے دَستا دات.