27 اِبراهێما پَسّئو دات و گوَشت: ”من که هاک و پُرے آن، من نون همینکس دلێر بوتگان که گۆن هُداوندا هبرَ کنان،
بله اگن چه پنجاهێن پهرێزکاران پنچ کمّ ببیت، په اے پنچێن مردمانی کمّ بئیگا سجّهێن شهرا تباهَ کنئے؟“ هُداوندا پَسّئو دات: ”اگن من چِلّ و پنچ هم بگندان، شهرا تباهَ نکنان.“
هُداوندێن هُدایا چه زمینئے هاکا مردمے جۆڑ کرت، آییئے پۆنزا زِندئے ساهی دَمِت و اے مردم سَهدارے بوت.
گۆن هێدێن پێشانیگے وتی نگنا ورئے تان هما وهدا که هاکا پِرَ ترّئے، چێا که چه همِشیا زورگ بوتگئے. تئو هاکے ائے و پدا هاکا پِرَ ترّئے.“
هُداوند! انسان چیے که تئو آییا مان بیارئے و بنیادم چیے که تئو آییئے هئیالا بدارئے؟
انسان چیے که تئو آییئے گَموار ببئے و بنی آدم کئے اِنت که آییئے دلگۆشا بدارئے؟
بله موسّایا وتی هُداوندێن هدائے کرّا پریات و زاری کرت و گوَشت: ”او هُداوند! اے مهلوک که تئو گۆن مزنێن واکے و زۆرمندێن دستے چه مِسرا در کرت و آورت، نون اِشان چێا تئیی هِژم بسۆچیت؟
ایسّایا په مریدان مِسالے آورت تان آیان سَرکِچ بدنت و پێش بداریت که هروهد دْوا بکننت و هچبر دلپرۆش و نااُمێت مبنت.
وهدے شَمون پِتْرُسا اے کار دیست، چه تُرسا ایسّائے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا یله دئے و برئو، چێا که من گُنهکارے آن.“