23 گڑا اِبراهێم نزّیکّ آتک و گوَشتی: ”تئو په راستی پهرێزکارا هم گۆن بدکارا رۆپئے و برئے؟
اگن شهرا پنجاه پهرێزکارێن مردم ببیت، گڑا؟ اَنگت آ شهرا رۆپئے و برئے؟ هما پنجاهێن پهرێزکارانی هاترا آ شهرا نبَکشئے؟
چه تئیی دستا چُشێن کارے مبات که پهرێزکارا گۆن بدکارا هۆر بکُشئے و پهرێزکار و بَدکارا یکّێن چمّا بِچارئے. سجّهێن جهانئے دادرس په هَکّ و اِنساپ کارَ نکنت؟“
اَبیمَلِک اَنگت سارَهئے نزّیکّا نشُتگاَت، گوَشتی: ”او منی هُداوند! بێگُناهێن کئومے تباهَ کنئے؟
بله په من وشّی همِش اِنت که هُدائے نزّیکا ببان، هُداوندُن وتی پناهگاه کرتگ، تان تئیی سجّهێن کاران جار بجنان، او هُداوند!
چه درۆگێن بُهتامجَنیا پَهرێز کن. بێگُناه و راست و بَرهَکّێن مردما مَرکئے سِزا مدئے. چێا که من ناهَکّێن مردما بێگُناه هسابَ نکنان.
پمێشکا، وتی گناهان، یکدومیئے دێما بمَنّێت و په یکدومیا دْوا بلۆٹێت تان دْراه کنگ ببێت. پهرێزکارێن مردمێئے دْوایا زۆر مان و برجاهَ بیت.
اِلیاس مئے پئیمێن مردمے اَت، بله په دلستکی دْوایی کرت که هئور مبیت. گڑا تان سئے و نێم سالا زمینا هئور نرِتک.