12 گڑا سارَها دلا کَندت و گوَشت: ”من پیر آن و منی واجه آجز اِنت، نون منا چِه وشّی و لِزّتے رَسیت؟“
گڑا اِبراهێم دێم په چێر کپت و کندِتی و وتی دلا گوَشتی: ”چه سَد سالیگێن مردێا چُکّے پێدا بیت؟ سارَه نئوَد سالَگیا چُکّے کاریت؟“
گڑا هُداوندا گۆن اِبراهێما گوَشت: ”سارَها چێا کندت و گوَشت: ’اے پیرانسَریا، په راستی منا چُکّے بیت؟‘
مئے دپ چه کَندگا پُرّ اَت، زبان چه شادهیئے سئوتا. آ وهدا کئومانی نیاما گوَشگ بوت: ”هُداوندا په اِشان مزنێن کار کرتگ.“
بِلّ بادشاه تئیی زێباییئے شئیدا ببیت، آییئے دێما په اَدب بۆشت که آ تئیی واجه اِنت.
اَنچُش که سارَها اِبراهێمئے پرمانبَرداری کرت و واجه و مستری گوَشت. اگن شمئے کار نێک و شَرّ ببنت و مئیلێت که چیزّے شمارا بترسێنیت، شما هم هماییئے چُکَّ بێت.