11 نون اِبراهێم و سارَه پیر و آجز اَتنت و سارَها جنێنی ماهانَگَ نبوت.
گڑا اِبراهێم دێم په چێر کپت و کندِتی و وتی دلا گوَشتی: ”چه سَد سالیگێن مردێا چُکّے پێدا بیت؟ سارَه نئوَد سالَگیا چُکّے کاریت؟“
اِبراهێم وهدے سُنّت کنگ بوت، اُمری نئوَد و نُه سال اَت.
پدا گوَشتی: ”کئیا گۆن اِبراهێما گوَشتَ کرت که سارَه چُکّ شیرَ مێچێنیت؟ بله من په آییا مردێنچُکّے آورت، آییئے پیریئے رۆچان.“
نون اِبراهێم پیر و کماش اَت. هُداوندا اِبراهێم هر چیزّا برکت داتگاَت.
منی واجهئے لۆگی سارَها پیرانسریا په واجها مردێنچُکّے آورتگ و منی واجها وتی سجّهێن هستی هماییارا داتگ.
راهیلا گۆن وتی پتا گوَشت: ”واجه! زهر مگر، من تئیی دێما پاد آتکَ نکنان که منی جنێنی ماهانَگانی وهد اِنت.“ لابانا پَٹِّت، بله بُتێن هُدایی دَست نکپتنت.
زَکَریایا چه پرێشتگا جُست کرت: ”اِشیا چۆن بزانان و باور بکنان؟ من پیر آن و منی جَن هم مزناُمر اِنت.“
اِلیزابِت هم که تئیی سیاد اِنت، پیرانسریا په مردێنچُکّێا اُمێتوار اِنت. هما که گوَشتگاَتِش سَنٹ و بێرَند اِنت، نون شَش ماه اِنت که لاپی پُرّ اِنت.
بله چُکِّش نێستاَت، چێا که اِلیزابِت سَنٹ و بێچُکّ اَت و دوێنانی اُمر هم مزن اَت.