1 هُداوند مَمرِهئے مزنێن درچکانی نزّیکّا اِبراهێمئے دێما زاهر بوت. نێمرۆچئے ٹاک اَت و اِبراهێم وتی گِدانئے دَپا نِشتگاَت.
بله هُداوند، اِبرامئے دێما زاهر بوت و گوَشتی: ”چه منی نێمگا اے سرڈگار تئیی نَسل و پَدرێچئیگ اِنت.“ گڑا اِبراما اۆدا په هُداوندا، که آییئے دێما زاهر بوتگاَت، کُربانجاهے اَڈّ کرت.
گڑا اِبراما وتی گِدان چِست کرتنت و هِبرونا شت و مَمرِهئے مزنێن درچکانی نزّیکّا جَهمنند بوت. اۆدا په هُداوندا کُربانجاهے اَڈّی کرت.
یکّ مردمے تتک و اِبرانیێن اِبرامئے کِرّا آتک و اے هالی دات. اے وهدا اِبرام، اَموریێن مَمرِهئے مزنێن درچکانی نزّیکّا نِشتگاَت. اَموریێن مَمرِه، اِشکول و آنِرئے برات اَت. اِشانی و اِبرامئے نیاما اَهد و پئیمانے هستاَت.
چه اے چیزّان و رند، هُداوندئے هبر الهام و شُبێنێئے تها په اِبراما آتک: ”او اِبرام! متُرس، من تئیی اِسپر آن. تئیی اِنام سکّ مزن اِنت.“
وهدے هُدایا وتی هبر گۆن اِبراهێما هلاس کرتنت، چه آییئے کِرّا بُرزاد شت.
گڑا آ مردان وتی راه تاب دات و دێم په سُدوما شتنت، بله اِبراهێم اَنگت هُداوندئے بارگاها اۆشتۆک اَت.
اِبراهێم چه اۆدا لڈِّت و نِگێبئے دَمگا شت و کادِش و شورئے نیاما جَهمنند بوت. تان چیزّے وهدا گِرارا دَرامدێئے پئیما زندی گوازێنت.
هُداوند، اِساکئے دێما زاهر بوت و گوَشتی: ”مِسرا مرئو. هما سرڈگارا بنند که من ترا گوَشان.
آکوب وتی پت اِساکئے کرّا مَمرِها، کِریَهاَربهئے شهرا بزان هِبرونا آتک، همۆدا که اِبراهێم و اِساکا دَرامدانی پئیما زِند گوازێنتگاَت.
گۆن ایسُّپا گوَشتی: ”پُرواکێن هُدا کَنهانئے مُلکا، لوزئے شهرا منی دێما زاهر بوت. منا برکتی دات و
موسّایا پَسّئو دات: ”اگن مردم منی سرا باوَر مکننت و منی هبران گۆش مدارنت و بگوَشنت: ’هُداوند تئیی دێما زاهر نبوتگ،‘ گڑا؟“
اِسْتیپانا پَسّئو دات: ”او پت و براتان! دلگۆش کنێت: پُرشئوکتێن هُدا، هما وهدا مئے بُنپیرُک اِبراهێمئے دێما زاهر بوت که آ اَنگت بئینالنهرئینا اَت و هارانا جَهمنند نبوتگاَت.