17 رۆچ که اێر نِشت و تهاریا مان شانت، آسْدانے که دوتّ دئیان اَت گۆن رۆکێن مَشَلێا زاهر بوت و چه تَلانی نیاما گوَست.
اِبراما اے سجّهێن په هُداوندا آورت و دو کپّا کرتنت و هر تَل، دومی تَلئے دێما اێر کرت، بله مُرگی کپّ نکرتنت.
سینائے کۆه دوتّێا مان پۆشتگاَت، چێا که هُداوند آسێئے تها کۆهئے سرا اێر آتکگاَت و اے آسئے دوتّ چۆ کورَهئے دوتّا چِست اَتنت و سَرجمێن کۆه سکّ لرزگا اَت.
وهدے سجّهێن مردمان دیست که گْرند و گِرۆک اِنت و کرنائے تئوار اِنت و دوتّێا کۆه پۆشِتگ، چه تُرسا لَرزِت و دور اۆشتاتنت.