18 گڑا شَلیمئے بادشاه مَلکیسِدیکا، که بُرزێن اَرشئے هُدائے دینی پێشوا اَت، نان و شراب آورت.
شراب که مردمئے دلا شات بکنت و رۆگن که آیانی دێما رُژنا بکنت و نان که انسانئے دلا زۆرمند بکنت.
هُداوندا سئوگند وارتگ و پشۆمانَ نبیت، که: ”تئو تان اَبد دینی پێشواے ائے، مَلکیسِدیکئے هِسابا.“
وتی شُگرگزاریئے کُربانیگا هُدایا پێش کن و وتی کئولا گۆن بُرزێن اَرشئے هُدایا پوره کن.
بُرزێن اَرشئے هُدائے گوَرا پریاتَ کنان، هما هُدا که گناهئے بُهتاما چه منَ ٹگلێنیت.
هُداوندا په آییئے اَدل و اِنساپا شُگرَ گِران، بُرزێن اَرشئے هُداوندئے ناما نازێنان.
آییئے تَمبو شَلیما اِنت و منندجاه، سَهیونا.
آسگوارێن تیری همۆدا پرۆشتنت، زَهم و اِسپر هم، که جنگی سِلاه اَنت. اۆشت...
اَنگت هبر بادشاهئے دپا اَت که چه آسمانا تئوارے آتک، گوَشگا اَت: ”او بادشاه نِبوکَدنِزَر! ترا گوَشگ بئیگا اِنت که تئیی بادشاهی چه تئو پَچ گرگ بوتگ.
آ، پولُس و مئے رَندا آتک و په کوکّار گوَشگا اَت که ”اے مردم، بُرزێن اَرشئے هُدائے هِزمتکار اَنت و شمارا رَکّێنگئے یکّ راهے سۆجَ دئینت.“
البت، بُرزێن اَرشئے هُدا بنیآدمئے اَڈّ کرتگێن لۆگان جاگهَ نکنت، اَنچُش که نبیا گوَشتگ:
گڑا تان هما وهدا که مارا مۆه هست، بیاێت گۆن سجّهێنان شَرّیَ کنێن و هاس گۆن همایان که باوَرمند اَنت.