14 وهدے اِبراما اِشکت که منی برازاتک گِرگ و بَرگ بوتگ، وتی هما سئے سد و هژدهێن در آورتگێن جَنگۆل، که آییئے لۆگا پێدا بوتگاَتنت، زُرتنتی و تان دانئے شهرا دُژمنانی رندا کپت.
اِبراما وتی لۆگی سارایی و برازاتک لوت همراه کرتنت و دێم په کَنهانا راه گپت. هما سجّهێن مال که آیان مُچّ کرتگاَتنت و هما مردم که هارانا آیانی دستا کپتگاَتنت، آییا گۆن وت بُرتنت گۆن. کَنهانئے سرڈگارا آتک و رستنت.
آیۆکێن نَسل و پَدرێچانی تها، شمئے نیاما هَمُک هَشت رۆچیگێن مردێنچُکّ باید اِنت سُنّت کنگ ببیت، تهنا شمئے جندئے لۆگئے چُکّ نه، هما زَرهریدێن گُلامچُکّ هم که شمئے نَسل و پَدرێچ نهاَنت و شما چه ڈنّی مردمان په بها زُرتگاَنت، آ هم سُنّت کنگ ببنت.
اِبراهێمئے لۆگئے سجّهێن مردێن، هما که آییئے لۆگا پێدا بوتگاَتنت و هما زَرهریدێن گُلام که آییا چه ڈَنّی مردمان په بها زرتگاَتنت، گۆن آییا هۆریگا سُنّت کنگ بوتنت.
چێا که من، اِبراهێم در چِتگ که وتی چُکّ و لۆگئے مردمان هُکم بدَنت که چه آییا رَند، په پهرێزکاری و اِنساپ منِ هُداوندئے راها رئوان ببنت تانکه په اِبراهێما هما کارا بکنان که گۆن آییا کئولُن کرتگ.“
او چُکّان! نون گُڈّی دمان و ساهت اِنت. هما دابا که شما اِشکتگ، ”مَسیهئے دژمن“ پێداک اِنت، همے انّون هم مَسیهئے بازێن دژمنے آتکگ و چه همِشیا زانێن که ساهت، گُڈّی ساهت اِنت.