وهدے اِبراما اِشکت که منی برازاتک گِرگ و بَرگ بوتگ، وتی هما سئے سد و هژدهێن در آورتگێن جَنگۆل، که آییئے لۆگا پێدا بوتگاَتنت، زُرتنتی و تان دانئے شهرا دُژمنانی رندا کپت.
شما بگوَشێت که ’تئیی کَستر چه کَسانیا شپانک و مالدار بوتگاَنت، وتی پت و پیرُکانی پئیما.‘ گڑا شمارا اے اجازتَ رسیت که گۆشِنئے دَمگا جَهمنند ببێت که مِسریانی نِزّا سجّهێن شِپانک بَژّناکێن مردم اَنت.“