اے لۆگا کَسّ چه من مستر نهاِنت. تئیی جندا اَبێد هچّ چیزّی چه من دور نداشتگ، چێا که تئو آییئے لۆگبانُک ائے. گڑا من چۆن چُشێن رَدێن کارے بکنان و وتا هُدائے چمّان گُنهکار بکنان؟“
بله برئوێت و اے هبرئے مانایا در بگێجێت که من هئیرات و کُربانیگ کنگئے لۆٹۆک نهآن، مِهر و رهمتئے لۆٹۆک آن. من په پهرێزکاران نئیاتکگان، گُنهکارانی لۆٹگ و گْوانک جنَگا آتکگان.
هُدائے کَهر و سِزا هاس هما مردمانی سرا کپیت که وتی جسمئے مهارِش سِلّ و ناپاکێن واهگانی تها یله کرتگ و هچّ واک و کدرتا نمَنّنت و مانَ نئیارنت. همینچُک تَمَرْد و پُرکِبر اَنت که چه آسمانی زۆرمندانی سُبکّ کنگا تُرسِش نێست.
همے پئیما، سُدوم و گُمورَه و کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم، که همایانی ڈئولا بێننگیاِش کرت و نارهبندێن واهگانی پدا کپتنت، اَبدی آسا پِرّێنگ بوتنت تان په دگران درس و اِبرت ببنت.